Ik ben een fetishist.

Ik ben een fetishist.Dat is geen scheldwoord maar een compliment.Volgens het Nederlands woordenboek van prisma,de zestiende herdruk van 1974 is een fetishist een vereerder van kleine voorwerpen.Larie dus,mijn fetishisme omvat veel meer dan deze schijnbare banaliteit,alsof ik postzegels of oude munten zou adoreren,op mijn knieën zou vallen voor sleutelhangers en hymnen dreunen ter ere van stukjes gekleurd glas die ik op straat had gevonden en verzameld in een grote confituurpot.
Okay,ik geef toe dat één van mijn eerste fetishen bestond uit tekeningetjes van eten.Je denkt nu waarschijnlijk arm kind,helemaal ondervoed,maar niks van dat.Mijn moeder bereide dagelijks een degelijke hollandse maaltijd uit blik,daar was niks mis mee.Ik was amper drie,en ik knipte alles uit de Donald Duck wat er ook maar enigszins uitzag als voedsel en kleefde de kleine niemandalleknipseltjes netjes op de muur achter een oude fauteuil.Daar werd ik dan ook hardstikke opgewonden van en daar eindigt dan ook de verwijzing van het woordenboek van prisma.
Mijn ware initiatie vond ongeveer drie jaar later plaats,toen ik met bonne Jeanne de Mechelse veritas een bezoekje bracht,dan kwam de waarheid aan het licht.Bonne was er vaste klant voor allerleihande naai-en handwerkspulletjes,en deze keer mocht ik haar vergezellen op haar queeste.Ik vond het op de één of andere manier onmiddellijk al een heel fascinerende plek.Er hing een beetje een synthetische geur,en daar hou ik van.Er waren rekken vol met allerleihande knopen, vele gekleurde klosjes garen en bollen breiwol,en talloze rollen stof die ze verkochten de lopende meter.Het deed me wat denken aan het laboratorium van mijn vader,een soort plek waar alchemie bedreven werd,waar transfomaties plaatsvonden in kleur en textiel,en waar de dames koortsachtig zochten naar net die goeie kleur van stikzijde,en bij hun vondsten kleine gilletjes slaakten,al was het Parcival die net de heilige graal ontdekte.Het was een magische plek.Bonne had gordijnstof nodig,en de veritaspriesteres van dienst offerde zich op om haar de verschillende soorten en maten te tonen.Mijn zesjarige oogjes namen alles op wat er in deze smeltkroes van linnen,viscose,satijn en nylon maar plaatsvond,tot ik mijn blik liet vallen op een nieuwe rol zwarte,blinkende satijnen voeringstof. Ik raakte in vervoering.Ik kon mijn blik niet meer afwenden van deze zwarte gestolde vloeibaarheid waar het licht zachtjes op weerkaatste.Dit zwarte goud lachte me verleidelijk toe,en ik raakte volledig in haar greep.Ik zou en moest deze heerlijkheid bezitten.Raak me aan,fluisterde ze.wikkel me rond je en neem me in bezit.Passie alom."Bonne",zei ik resoluut,"ik wil dat je een zorrocape voor me maakt,eentje in dat",en ik wees naar de zwarte rol belofte.
Thuisgekomen ritste ik het pakje stof snel weg,en verdween ermee naar een plek waar we samen alleen zouden kunnen zijn.Voorzichtig stripte ik het papier open,en daar lag mijn gelukzaligheid van één meter twintig op één,met mooi gevouwen welvingen en wachtend om ontmaagd te worden.Ik raakte langzaam de stof aan,haalde ze helemaal uit het pak,en ruikte eraan,de synthetische hemel ging open.Ozon en erzats vermengde zich in een licht zilte ondertoon.Koortsachtig wreef ik de stof over mijn zesjarig gezichtje,ze voelde zo heerlijk glad aan,droog en statisch,en ik geraakte in trance.Deze zorrocape was mijn eerste geliefde,wederzijds beantwoord en muze voor de rest van mijn fetishbestaan. Er zouden er nog velen volgen.