Seks,sekte en tulpebollen; over hoe de geschiedenis zich slechts herhaalt.

Mechelen,1987
Ik ontdek een boek van Bhagwan in m'n vader's bibliotheek,de indiase goeroe van m'n biologieleraar.Deze spirituele meester wist als professor in de filosofie op éénentwintigjarige leeftijd de ultieme verlichting te bereiken,en een grote groep geïnteresseerden achter zich te scharen.Hij verkondigde,in een notedop,de leer van Zorba de Boedha.Leef als een Zorba,intens,wereldwijs,extatisch genietend van alles wat er op je weg komt,maar tevens met de sereniteit en stilte van een Boedha.
Ik lees "De tien stieren van zen" gretig uit,en begin aan het volgende boek van de man,en nog één,en zo verder,er komt geen einde aan m'n leeshonger.Ik absorbeer elke letter,herkauw elke frase en zin,verslind z'n boeken bladzij na bladzij.Ik raak ontembaar besmet door deze vreemde,mooie en intrigerende man uit het verre oosten.Deze heilige clown,deze oneerbiedige saint,king of rock'n meditation.Ik raak ontembaar besmet en bezeten,en er is geen weg meer terug,het lijkt m'n laatste gok...
"Seks en ontucht",zegt m'n vader als hij m'n onstuitbare interesse opmerkt,"een tantrameester van het linkse pad,bah!"
Bhagwan weet me meer en meer te bekoren,zijn woorden klinken als muziek,z'n lokroep is niet tegen te houden,het is een onbegrijpelijke maar intens platonische liefdesverhouding.Ik besluit om sannyassin te worden,discipel.Ik krijg een brief thuis met m'n nieuwe naam: Swami Anutosh Kuteer;meneer tevreden thuis.Ik begrijp onmiddellijk m'n eeuwige onrust. Ik maak een overlijdensbericht van mezelf een jaag er familie en vrienden de stuipen mee op het lijf.Onmiddellijk daarna stuur ik ze een geboortekaartje met opschrift:"Met vreugde in ons hart melden wij u de geboorte van Swami Anutosh Kuteer. Hij werd geboren in het licht van een levende meester. Ik lees nog meer Bhagwan en drink z'n woorden als nectar,ik start ook met wekelijkse sessies ritmisch primitief dansen en groepsrebirthing,mijn galblaasontsteking geneest.Het autistisch bolwerk raakt ondermijnd,en begint scheuren en barsten te vertonen.Mijn surrealistisch impressionisme transformeert in abstract expressionisme.M'n leraar op de tekenacademie groepeert de andere leerlingen rondom mij,"zie je hoe deze jongen tekent,hij tekent met heel z'n lichaam,hij heeft het heilige vuur",ik schaam me te pletter.Ik verlaat het ouderlijk huis en ga op mezelf wonen.De verrotte navelstreng wordt voor eens en altijd doorgeknipt. Mijn geboorte is compleet.M'n goeie vriend Steven geeft me een tekening cadeau:"out of the tomb,into life".

Egmond aan Zee,1991
"Nou,en als u hier gewoon de weg afloopt dan ziet u vanzelf het gebouw wel."Ik bedank de vriendelijke hollandse buschauffeur en zeul m'n zware sporttas down the yellow bricked road to Bhagwanwonderland.Het is verdraait warm,en het zweet lekt van m'n hoofd.
Inhoud sporttas:
-twaalf rode t-shirts
-tien rode onderbroeken
-vier rode joggingbroeken
-vier rode sweaters
-tien paar rode sokken
-vier rode marcellekes
-een familiepak condooms uit de zwitserse apotheek, van de allerbeste kwaliteit zei de niet onknappe apothekeres met een knipoog die ik niet eens opmerkte.
Waarom deze rode outfits:om mij duidelijk als Bhagwanadept te distanciëren van de rest van de grijze bewolking,dit was doelbewust mijn jeugdbeweging,en bewegen deed ze!
Waarom het familiepak condooms: omdat ik die hier voor het eerst ging gebruiken,niet dat ik die daarvoor nooit gebruikte,nee,ik bedoel,daar was gewoon geen reden voor.
Ik was net 21 geworden,en had mijn grond nog nooit verlaten. Ik bedoel,ik was nog nooit van mijn grond geweest,ik had nog nooit geneukt,gepoept,gewipt,gesekst,gevost,gefucked,geshagged,gevreeën,laat staan de liefde bedreven.En dat was me allemaal teveel geworden.Uit grote frustratie heb ik m'n verzameling boekskes met een luide brul het raam uit gekeild en een besluit genomen,het gaat er nu van komen! Dit besluit kwam er mee door Frank.Frank was mijn mentor,vervangouder en bron van inspiratie. Frank was tevens welbespraakt,charmant,ad-rem,heldervoelend en topverkoper van toyotawagens in het jaar des heren 1987. Frank was ook een sannyassin.Frank heeft in de grote ranchcommune in Oregon VS gewoond,en daar heeft hij van heel zijn leven nog nooit zo hard moeten werken,zei hij rokend vanuit z'n zetel met een glimlach. Frank bedacht,toen hij nog eens op de leverreflexpunten van mijn voetzolen duwde,en ik het uitbrulde van de pijn en frustratie,"Maarten,nu is het genoeg". "Ofwel ga je maar een keer naar de Humaniversity in Holland,of ik neem je mee naar de hoeren." Het was 1991,we zaten nog in het aidstijdperk en die hoeren zag ik niet zitten.Dan maar naar de propere commune met hun veilige seksregels:
1.)gebruik altijd een condoom (lastig)
2.)geen oraal of anaal contact (wel heel erg jammer)
3.)gebruik latex handschoenen voor handmatige stimulatie (hmm,like latex!)

Egmond aan zee. The place to be voor elke trouwe Bhagwanadept.Het hollandse walhalla van dynamische meditatie,oerschreeuwtherapieën en tantrische seks.Dat laatste overtuigde me,al had ik best wel affiniteit met wat spiritueel aroma.Hier stond ik dan,op de drempel van het "land der belofte".Het gebouw waar "The Humaniversity"huisde,had ooit nog gediend als kostschool,nu was dit de bakermat waar "de nieuwe mens" geboren werd.Het stond middenin het hollandse duinlandschap,en werd ingepalmt door slecht engels sprekend volk uit alle uithoeken van de wereld in alle tinten van rood en oranje,die op commando in elkaars armen en ogen verzonken en verdronken in eeuwigdurende love and gratitude.Ik liep het pad op naar de hoofdingang,doorheen de rode chaos.Ik stond een goed kwartier in de grote lobby alles een beetje te bekijken,tot ik door een swami,een mannelijke adept ,werd opgemerkt.Hi,are you coming for the group? Ik kwam voor "the tourist program",en dat vertelde ik hem ook."Oh yeah man,you're going to be a tourist ay,that's great!"Dit toeristenprogramma was een intensief veertiendaags residentieel therapie-en meditatieprogramma. Na een intakegesprek met twee gediplomeerde Bhagwantherapeuten over mijn levensloop,de lice check en de verplichte aidstest kreeg ik ter vervolmaking een badge opgespeld met "not Yet" en een vijf minuten durende "hug"."Notta yetta",zoals de italianen hier zeggen,betekent dat je pas mag "daten" als de uitslag van je aidstest gekend en negatief is."You've got great energy",zei de felbebaarde Italiaanse devoot toen hij me weer liet gaan. "Thanks,you too",antwoorde ik om ook maar iets te zeggen."Have a good time man,enjoy." "You're going to the wardrope now for a new outfit."Een lange scherpe duitse Ma,een vrouwelijke volgelinge,nam me mee doorheen een drukke massa.Sommigen leken"blissed out"met extatische blik,weer andere zaten diep in hun emotioneel proces,en we kayakten ons een weg door een zee van emphatie en understanding.Door de luidsprekers weergalmde de stalen zingende glimlach van Whitney Houston,"I will always love you"."This is tze wardrope",zei de duitse ,en liet me dan weer achter met een oostenrijker."Who are you going tzoe bie",vroeg hij met felblauwe ogen."I have to be Urbanus from anus.""Who tze hell iz urbanuz from anoez",vroeg hij schaterlachend."A flemish comedian",zei ik,en dat bleek al snel te werken, want de oostenrijker kwam niet meer bij."Who are you going to be",vroeg ik." I have to be Indiana Jones, I am to much busy with my ensurements, I am afraid of adventure.""All right", zei ik aanmoedigend ,ik zag hem in een flits met hoed en pistolen,tatatataaa! Even later stond ik daar getooit met een te korte lange broek en hawaihemdje, petje op m'n hoofd en klaar was urbain, Ik kon de rest van de tourists vervoegen. Zo was er ook nog een moeder theresa, Hitler, Mussolinni,The bitch,the bagger, Indiana Jones en princes Margaret. Uit het therapeutisch gesprek krijg je een personage, welke je dag en nacht bent, ik benadruk nacht, omdat je weinig slaap krijgt, het feest gaat gewoon altijd maar door. Je krijgt dan ook nog eens "personal assignments" tussen de groepsstructuur door welke plots kan veranderen. Als "tourist" ben je één van de deelnemers van een residentieel programma. Je hebt hier ook nog stafleden, therapeuten, studenten, weekendgangers en natuurlijk het opperhoofd van deze spiritual gangsters zoals ze zich plachten te noemen,Veeresh. Cool als een samoerai, hoogst empatisch, your eternal bloodbrother in good and in bad,ex drugadict uit the Bronx, portoricaan met een onbetwist leiderschap, devoot aan z'n meester Bhagwan.
In het therapeutisch onderonsje vond men mij veel te ernstig". No wonder you can't get any date", zeiden ze,"you have to get rid of your seriousness,loosen up a little",en zo werd ik getooid als "flemish comedian"."Tonight at dinner,you're going to amuse us all",was m'n eerste assignment.Net toen ik hierover wou zitten nadenken stormde er een Nederlands staflid binnen,"tourists,over 10 minutes in the ping pong room, de sessiezaal, for a "flushing"". Dan maar m'n plunje weer uit, joggingbroekske aan en tien minuten later zit ik daar met 60 andere devotees de longen uit m'n lijf te brullen. Een "flushing" is een zware mentale en emotionele zuivering afkomstig uit de drugverslaafdentherapie. Je zit samen met een partner in je armen en krijgt een sleutelzin opgegeven die je keihard een halfuur of langer uitschreeuwt, in dit geval was dat" I don't want to".Daar ga je dan eindeloos op improviseren tot je uitgeflushed bent, radicaal,maar effectief! Na een half uur loop ik half high door de lange gangen van de communne. Alles tintelt. Ik voel me fantastisch, nee, ongelooflijk.Opgehoopte frustraties van de afgelopen 21 jaar heb ik er eindelijk eens kunnen uitkotsen. De opluchting is ultiem, ik heb alleen geen stem meer over. De komende dagen zou ik dit nog meermaals herhalen, schreeuwen,snotteren,huilen,kotsen,lachen als een gestoorde, krijsen op verschillende manieren afgewisseld met meditatievormen, strandwandelingen, dansen,lekker eten, theatrale structuren en meehelpen in de commune. Lichaamsgerichte humanistische therapie, gefocussed op persoonlijke groei, werd in de sixties ontwikkeld aan de westkust van de VS en vind hedentendage z'n weg in de selfemprovementsector.
Dag drie heb ik een gesprek met the therapists."How are you doing Urbanus? "Well,fine,"stamel ik."Hmm,are you dating yet?""Not yet",zeg ik."That's no argument" onderbreken ze me en gelijk hebben ze. M'n badge ben ik al een tijdje kwijt, en m'n aidstest was uiteraard negatief. "How come you haven't got any dates yet,I mean,that's why you're here,right? "Ik zwijg in stilte."You look a bit shaggy" (geen wonder in dit idiote plunje). "We want you to dress up nice,get rid of this "urbanuslook", you're doing that all right. From now on you're John Travolta,you can borrow some stuff from Deva Paritosh here,and tonight you're going to have three dates with three different woman.""Tomorrow we want a full report,if you don't succeed you can take your suitcase and leave,you get a refund of your money,but we want you to change your behaviour.""Yeah,okay," stamel ik, ik slik en voel m'n speeksel zeer traag zakken door m'n slokdarm dieper en dieper richting maag die spontane angstspasmen vertoont en signalen geeft richting darmkanaal welke uitmonden in heftige krampen. Na een viereneenhalve minuut durende hug laten ze me weer gaan en ik ren richting toilet waar ik mezelf ontlaad en beraad. Drie dates op één nacht?! Shiiiiiet!
(wordt vervolgt)

Hare Hare,zeer vreemd,want ze hebben helemaal geen hare!

Mechelen,1977
Vandaag zijn we vroeg uit de veren want we gaan naar Breda,op bezoek bij een Hare Krishna koppel die pappie op een lezing over reïncarnatie heeft leren kennen in de stadsfeestzaal in Mechelen.Aangezien we zelden zulke exotische trips maken ben ik enthousiast,en kleed mezelf onmiddellijk aan.Eerst halen we Bonne op,die uiteindelijk toch meegaat,ook al moet ze zich haar Galerie Anspach bezoek ontzeggen.Mijn vader is opgetogen,want eindelijk zal hij eens goed van gedachten kunnen wisselen over vegetarische voeding en de brandduur van zijn patchulliwierrook. Ook mijn moeder is blij,"ben ik ook nog eens in holland",zegt ze bedeest en daar heeft ze gelijk in.Normaal gezien krijgt ze van mijn vader permissie om éénmaal per jaar haar ouders te bezoeken in Nederland,en keert ze weer terug met pakken gekleurde hagelslag en kilo's zoute drop,wat van Nederland voor mij het land van melk en honing maakt.
Mijn vader dweept al een tijdje met de Hare Krishna beweging,noemt zichzelf een bramaan,en leest elke avond vlijtig in de Bhagavad-Gita onder dampen wierrook en vergezeld van oervervelende krishnamantra's die een mens zou verlossen van zijn karmische karlading.Gelukkig haalt hij het niet in z'n hoofd om zelf te gaan chanten,zo ver reikt z'n bramaan zijn nu ook weer niet. Mijn moeder lost op dat moment in de kamer ernaast een traantje omwille het zware bestaan van Sue-Ellen in Dallas,in welke ze een gelijke herkent.
Na een moeizame rit komen we aan in Breda. We parkeren in een winkelstraat,net naast een seksshop.Ik stap uit en loop onmiddellijk naar de vitrine."Kijk pappie,ze verkopen hier opblaasmadammen".M'n vader geeft me een krampachtige hand en sleurt me snel weg van dit oord des verderfs.Een paar straten verder staat het glimmende Krishnakoppel ons breed grijnzend op te wachten.We krijgen thee en zelfgemaakte beschuitjes,alles "op z'n indisch".Het interieur is navenant. Veelkleurige kitchposters van de verhevenen,beeldjes, tapijten,hangmatten en een heus "indisch bankstel".Op een zeker moment gaat het gesprek over karma.M'n vader benadrukt dat ik wel degelijk de consequenties moet inzien van deze kosmische wet.Ik krab m'n negenjarige hoofdje en trek blijkbaar een smoelwerk van het interesseert me geen dwarsfluit.Dan schuift het vrouwelijk element van het krishnakoppel even wat vooruit op de bank en terwijl ze haar wijde indische rok gladstrijkt zegt ze met haar groot vegetarisch gebit "ja je moet wel weten dat als je stout bent komt het zo weer naar je toe,misschien niet in dit leven maar dan toch wel in je volgende,en dan zou je best wel eens als een dier kunnen terugkomen""Cool",zeg ik,en denk onmiddellijk aan een vogelachtige,of misschien zelfs een roofdier,dan vreet ik die vegetariërs op met huid en haar!Nou,zegt m'n moeder"ik geloof wel in Maria en in de hemel,en ik wil niet als dier terugkomen".M'n vader schud vertwijfeld z'n hoofd"daar heeft het niks mee te maken",zegt hij.Bonne zegt niks en denkt er het hare over.Dan zegt m'n moeder"ik maak wel eens van dat vegetarisch vlees klaar,hoe heet dat ook alweer,satan of zo?""Seitan bedoelt u",zegt de mannelijke adept en biedt m'n moeder een schaaltje dampende zooi aan."Wat is dat?",vraagt ze."Dat is vegetarisch",zegt de oranje man."Is dat iets nieuws",vraagt mam. "Nee hoor mevrouw,dat is al jaren oud"."Nou,eet u het in dat geval maar zelf op",antwoord m'n moeder vastbesloten.M'n vader komt snel in actie en vraagt naar de nieuwe tapes met mantra's.De vegetarische vrouw met haar kilo's tandvlees zet er bewust eentje op,en we luisteren beleefd,maar verveeld.Sitarklanken vreten aan m'n trommelvlies,tabla's timmeren m'n synapsen tot moes,gorgelend devote keelklanken van dementerende bramanen verbrijzelen m'n neo-cortex,dit moet een moment zijn van instant verlichting.M'n vader z'n blik staat op oneindig.Hij ziet melkwegen passeren met indische melkboeren en opblaasbare melkmeisjes die chanten van Hare Hare.Zeer merkwaardig,want ze hebben helemaal geen haren.Tricolore heilige koeien exploderen in een karmisch vuurwerk van jewelste,koppen van goden met olifanteslurven,blauwe gezichten als gewurgd,hare hare,reusachtige vegetarische wienerschnitzels landen als ufo's uit het indische luchtruim en een godin met twaalf tieten zoogt de planeten van de melkweg,rama rama,mijn Bonne Jeanne wordt de godin Kali,en verbrijzeld een bol hollandse kaas op mijn moeders hoofd,en langzaam deint de muziek weer weg.
Na dit grensverleggende musicale interludium worden we er weer keihard uitgenamastéed,onder oorverdovend gegrijns van "het komt allemaal wel goed". Ik ben er echter niet zo zeker van."Aardig stel",besluit m'n moeder,"en zij is ook wel erg slank".M'n vader zegt niks,hij vertoeft nog in z'n melkweg."Allee Martin,dat zen geen slechte mensen",zegt Bonne,"maar ik geloef zo in m'n eige dinges".En dat doet ze dan ook.Pappie start de rode fort escort. Ik lees luidop de grote letters van de winkel"S E X S H O P"."Nee",zegt m'n vader,"daar staat sixshop,je weet wel,zo van four five SIX.""Maar daar staat...""Ja dat hebben ze hier in holland waarschijnlijk verkeerd begrepen",komt hij snel tussen.Ik richt in stilte een schietgebedje tot het opblaasbare melkmeisje om mij de geheimen van de "sixshop" te onthullen,maar de eso-erotische waarheden blijven me gespaard.Misschien moet ik echt wel minder vlees eten...

Nieuwe school.

Mechelen,1978
Vandaag zijn we m'n broer Herman gaan bezoeken in z'n nieuwe "school".Zo noemt pappie de gestichten rij op rij waar Herman al passeerde. We rijden met de rode ford escort met roestig bagagerek met z'n allen richting Stropkaai te Gent. De lucht is grijs. Het regent natte rotsneeuw.
Aangekomen melden we ons door de parlofoon,en een grote aftandse deur zwiert open.Een dame met zwarte coltrui en sociale vaardigheden laat ons wachten in de kille hal met afbladderende verf.Het ruikt er naar gekookte kool. Bonne snuit haar neus met een verkreukelde odekolonjezakdoek.Mam staat er zoals altijd net iets te zwaar gemaqieerd bij. Pappie peinst in z'n versleten pardesuu met alpinopetje,z'n handen op z'n rug. Even later komt de sociale dame weer terug met een aarzelende baardige man in jeans en een grote bos sleutels."Volgt u mij maar",zegt hij,en dat doen we dan ook. We lopen door een lange gang met aan de ene zijde allemaal ramen in matglas. Ook hier weer die indringende koolgeur.Dan komen we weer aan een zware deur,de baardman opent twee sloten en we staan weer buiten op een grote binnenkoer.Mam trekt zich ijlings naar haar toe.Een meisje van zestien in een te kleine kinderjurk loopt steevast op ons af.Ze mankt en grijnst en kwijlt,maar ze kan er niet aan doen,ze is gehandicapt.Mijn hart bonst en mijn adem stokt.Een jongen met een veel te groot wiebelend hoofd loopt huilend als een gewond dier om z'n eigen as.Zijn hemd is half losgeknoopt en zijn ene schouder is bloot.Een freel jongetje met korte chirobroek kijkt grijnzend naar z'n eigen wriemelende spinnevingers.Zijn ogen zijn wezenloos lichtblauw,veel te licht voor een menselijk wezen. Zijn zever druipt in de natte sneeuw en hij schatert,ik huiver."Amai veur zoe een weer emme die toch genne jas on zeker",zegt Bonne.Mijn vader knikt instemmend maar verzuchtend,"ja moe".Dan komt er een sociaal assistente met Herman aan de hand naar ons toe gewandeld.Ze heeft hem warempel een jas aangedaan,en hij lacht ons schelms toe.Ik ben zoals altijd blij dat ik hem zie,maar weet verder niet wat aanvangen.Veel kans krijg ik daar ook niet toe, want mijn dierbare opvoeders storten zich snel vol goede bedoelingen op mijn broer en zijn autisme."Doe ze frakske toe Martin"."Oowww emske toch"."Mor manneke awel."We drinken koffie in een te grote zaal waar alles weergalmt.De koffie proeft naar kool,ik had het kunnen weten.Emske krijgt speculaasjes die ze opgespaard hebben uit het cafetaria van de Galerie Anspach,en een sweater uit hetzelfde warenhuis afdeling kinderkleding.Hij is twee maten te groot maar zo hoort dat nu eenmaal met de gehandicaptenmode.
Ik krijg van mam een pepermuntje toegestopt,kreeg ze ook altijd van haar moeder in de protestantse zondagsdienst.Het is nu ook zondag.Een half uur later staan we weer op straat.Nog steeds van die rotsneeuw.Niemand zegt één woord. Ik ruik nog steeds kool.Als de escort rijdt,zegt m'n vader:"er zijn vroeger in Herman z'n nieuwe school wat "ongelukken" gebeurt,wat"accidentjes"."Sommige kinderen hadden zich erg pijn gedaan,ik heb m'n twijfels over het toezicht en de zorg die ze aan de kinderen besteden.""Ik vind dat we Herman daar moeten weghalen",zeg ik resoluut,"ik vind het geen goeie "school".Ja",antwoord m'n vader. "Maar dat is niet zo gemakkelijk,we zullen zien wat we kunnen doen"."tis een schand",zegt m'n grootmoeder,"die kinderen zoe half in unen bloote,buite met zo een weer"."Go,ja",zegt m'n moeder,"en die enge lucht dan",verwijzend naar de kool.
Ik ben bang voor m'n broertje.Ik ben bang dat die monsters met hun handicap mijn broertje zullen abumeren,ik voel me ellendig en machteloos.Ik voel dat ik moet huilen,maar zichtbaar verdriet is niet toegestaan in onze familieconstellatie,dus ik zwijg verlamd, staar wat voor me uit,en laat het weer maar huilen,dikke tranen met tuiten,modderig,vet,zonder ophouden.

Ik ben een fetishist.

Ik ben een fetishist.Dat is geen scheldwoord maar een compliment.Volgens het Nederlands woordenboek van prisma,de zestiende herdruk van 1974 is een fetishist een vereerder van kleine voorwerpen.Larie dus,mijn fetishisme omvat veel meer dan deze schijnbare banaliteit,alsof ik postzegels of oude munten zou adoreren,op mijn knieën zou vallen voor sleutelhangers en hymnen dreunen ter ere van stukjes gekleurd glas die ik op straat had gevonden en verzameld in een grote confituurpot.
Okay,ik geef toe dat één van mijn eerste fetishen bestond uit tekeningetjes van eten.Je denkt nu waarschijnlijk arm kind,helemaal ondervoed,maar niks van dat.Mijn moeder bereide dagelijks een degelijke hollandse maaltijd uit blik,daar was niks mis mee.Ik was amper drie,en ik knipte alles uit de Donald Duck wat er ook maar enigszins uitzag als voedsel en kleefde de kleine niemandalleknipseltjes netjes op de muur achter een oude fauteuil.Daar werd ik dan ook hardstikke opgewonden van en daar eindigt dan ook de verwijzing van het woordenboek van prisma.
Mijn ware initiatie vond ongeveer drie jaar later plaats,toen ik met bonne Jeanne de Mechelse veritas een bezoekje bracht,dan kwam de waarheid aan het licht.Bonne was er vaste klant voor allerleihande naai-en handwerkspulletjes,en deze keer mocht ik haar vergezellen op haar queeste.Ik vond het op de één of andere manier onmiddellijk al een heel fascinerende plek.Er hing een beetje een synthetische geur,en daar hou ik van.Er waren rekken vol met allerleihande knopen, vele gekleurde klosjes garen en bollen breiwol,en talloze rollen stof die ze verkochten de lopende meter.Het deed me wat denken aan het laboratorium van mijn vader,een soort plek waar alchemie bedreven werd,waar transfomaties plaatsvonden in kleur en textiel,en waar de dames koortsachtig zochten naar net die goeie kleur van stikzijde,en bij hun vondsten kleine gilletjes slaakten,al was het Parcival die net de heilige graal ontdekte.Het was een magische plek.Bonne had gordijnstof nodig,en de veritaspriesteres van dienst offerde zich op om haar de verschillende soorten en maten te tonen.Mijn zesjarige oogjes namen alles op wat er in deze smeltkroes van linnen,viscose,satijn en nylon maar plaatsvond,tot ik mijn blik liet vallen op een nieuwe rol zwarte,blinkende satijnen voeringstof. Ik raakte in vervoering.Ik kon mijn blik niet meer afwenden van deze zwarte gestolde vloeibaarheid waar het licht zachtjes op weerkaatste.Dit zwarte goud lachte me verleidelijk toe,en ik raakte volledig in haar greep.Ik zou en moest deze heerlijkheid bezitten.Raak me aan,fluisterde ze.wikkel me rond je en neem me in bezit.Passie alom."Bonne",zei ik resoluut,"ik wil dat je een zorrocape voor me maakt,eentje in dat",en ik wees naar de zwarte rol belofte.
Thuisgekomen ritste ik het pakje stof snel weg,en verdween ermee naar een plek waar we samen alleen zouden kunnen zijn.Voorzichtig stripte ik het papier open,en daar lag mijn gelukzaligheid van één meter twintig op één,met mooi gevouwen welvingen en wachtend om ontmaagd te worden.Ik raakte langzaam de stof aan,haalde ze helemaal uit het pak,en ruikte eraan,de synthetische hemel ging open.Ozon en erzats vermengde zich in een licht zilte ondertoon.Koortsachtig wreef ik de stof over mijn zesjarig gezichtje,ze voelde zo heerlijk glad aan,droog en statisch,en ik geraakte in trance.Deze zorrocape was mijn eerste geliefde,wederzijds beantwoord en muze voor de rest van mijn fetishbestaan. Er zouden er nog velen volgen.

Wij zijn allemaal autisten!

Dit overzicht is niet beschikbaar. Klik hier om de post te bekijken.