Als clown draag ik rode boots.
Ik ben in een slordige kamer van een hotel. Ik vertrek van Washington DC naar New York. Van daar vlieg ik naar huis. Ik vertrek te voet van Washington naar New York. Het is een verre tocht,en ik ben een hele tijd onderweg. Plots kruis ik een spoorweg, en men zegt mij om langs de trappen naar beneden te gaan, zodat ik onder het spoor kan. Ik kom in een ondergronds treinstation met ingangen naar perrons. Plots ben ik in een grote oude zaak waar men laarzen restaureert. Het ziet eruit als een heel oud ruim atelier vol met allerlei soorten laarzen, accesoires en ook kleding. In een houten,beetje stoffige kast staan enkele zeer hoge laarzen te wachten op restauratie. Ze zijn werkelijk zeer hoog, want ze reiken bijna tot mijn schouders. Mijn oog valt op een oude hoge laars, van fijn bruin leder vervaardigt,en bijzonder van vorm. Bovenaan een beetje bolvormig rond het bovenbeen,dan weer smaller en dan weer breder naar de kuit toe. Een magnifiek stuk. Dan zegt een stem: "kijk eens naar die rode laars". Naast de bruine staat een mooie hoge rode laars te wachten op restauratie. Het is eerder een beetje flets rood, maar wel zeer authentiek in heel mooi zacht leder. De laars is duidelijk reeds gedragen, maar nog in perfecte staat. Duidend op de rode laars zegt de stem: "als je eens wist hoe oud die laars is en hoeveel ze waard is, een fortuin"! Ik zeg: "goh, die laars staat hier zomaar zonder enig toezicht, iedereen kan ze zomaar meenemen", en het komt in mij op om dat ook te doen. "Ja", zegt de stem, "maar daarom staat er ook maar één exemplaar". Ik kijk stiekem verder rond en achter een hoek in een oude stoffige kast staat het andere rode exemplaar, ook een magnifieke rode lederen laars. Er hangt tevens een hoge patchwork hippielaars in daim leder met hoge blokhak, ik voel even aan het zachte daim en bekijk de verschillende kleuren patchwork van het daim leder. Dan bedenk ik plots : "als ik de rode laarzen steel, krijgt het meisje die ze moet restaureren grote problemen, zij is verantwoordelijk voor deze laarzen, ze zal voor de rest van haar leven geruïneerd zijn, dit kan ik niet maken", en ik weersta de verleiding. Toch wil ik weten wie deze laarzen zal restaureren, en van wie ze eigenlijk toebehoren. Ik vraag aan het muffe personeel,een drietal meisjes met opgestoken haar in stofjas, wie de laarzen zal restaureren. Ze geven blijk van minachting, en doen alsof ze mijn vraag amper horen. "Waarom wilt u die laarzen passen" ,vragen ze mij. "Ik wil de laarzen niet passen want mijn maat is 46", zeg ik.(in het gewone leven vind ik amper laarzen in deze maat) "Och" zegt het personeel wat snuivend, "de laarzen zijn trouwens toch veel te groot voor u"! (in de droom zijn ze dan weer effectief veel te groot) Ik wil net weggaan maar plots komt de eigenares van de laarzen het winkelatelier binnen. Het is een dikke, vrolijke en sprookjesachtige vrouw, getooid met heel veel accesoires en juwelen, een beetje als de fee uit Cinderella. "Heb je ze nu geprobeerd", vraagt ze met pretlichtjes in de ogen. "Nee",zeg ik, "ze zijn veel te groot voor mij". "Nee hoor", zegt ze schalks, "ze passen perfect"! Ik kijk naar mijn benen en de laarzen passen warempel perfect aan mijn benen. Het rood is nu intenser, met lichte schakeringen,ik ruik het leder alsof het nieuw is. Het glanst, maar is toch ingetogen. Ze zijn nog mooier dan voordien. "Ik moet ervandoor", ze ik tegen de vrouw. "Dankjewel". "Met die laarzen kom je overal", zegt de fee-achtige vrouw, "want jij bent toch geen lief meisje meer"!? (brave meisje gaan naar de hemel, de stoute komen overal) Door de luidsprekers klinkt een aankondiging. Het vliegtuig naar L.A. is aangekomen. Trots,verheugd en met blij gemoed stap ik richting gate...
