De Muze: deel 1.

Net m'n laatste slurp koffie achter de rug, wat café De Muze betreft althans.
Het bruine cafégebeuren sluit voorgoed haar deuren, wat de oude vorm betreft althans. Ik geloof echter in de Ziel, de Muze, en haar Universele Wezen. De Muze trok volk aan met Ziel, of op zoek naar Ziel, net als overal, maar vooral daar. Als de Muze haar oog laat vallen op een bruin café-etablissement aan de Melkmarkt in Antwerpen mogen we ze dankbaar zijn. Gedurende net geen vijftig jaar streek ze er neer, een jubileum heeft niet meer mogen zijn,maar ook daar heeft ze vast wel haar reden voor. In al die jaren voedde ze dorstige zielen, en inspireerde menig Jazzliefhebber. Jazz is muziek met Ziel, en dat ontstond op deze plek. Er was natuurlijk een man die dat mogelijk maakte, en dat was Jan. Maar Jan ken ik niet. In al die jaren dat ik er kwam heb ik geen woord met hem gewisseld, los van een hoofdknik. Misschien was dat een gemiste kans.
Maar het is niet alleen het Café, maar ook haar ligging in de stad welke haar bijzonder maakte. Die plek aan de Melkmarkt is een bottleneck, veel volk dat de stad inkomt passeert daar. Daarom was de Muze tevens mijn kantoor. Ik hou niet zo van afspreken met mensen omwille van mijn wispelturige natuur,ik weet niet wat morgen brengt en dat wil ik ook zo houden. Gelukkig passeerde iedereen wel eens De Muze, dus daar kwam ik ze allemaal wel eens tegen. Zelfs Wannes. Het was een memorabel moment. Ik zat binnen aan een tafeltje, hij schuin tegenover mij. Serendipiteit is een prachtig iets. Ik haal het boek uit m'n clownskoffer met al z'n zangteksten en stap met m'n stoute schoenen op hem af. "Of hij er even wat voor mij wou inzetten", en dat wou hij zeker. Een dikke twee uur heb ik er met hem gezeten, hij praatte aan één stuk door over Poechenelle theater, Maskerspel en Clowns, de roots van het theater. Hij nodigde mij uit voor een theaterstuk met Balinese Maskers, "dat ga je zeker goed vinden" zei hij. Een jaar later was hij er niet meer. Dank je Muze voor deze mooie ontmoeting met een geïnspireerd man. In de Muze kon je magische ontmoetingen hebben met mensen die je niet kende. De toog was het altaar waar menig spiritueel vocht de keelgaten binnengleed om in de juiste stemming te komen. Ferre keer erop neer en zag dat het goed was. Ik zat meestal binnen aan het tafeltje aan het raam. Deze plek vormde een grens tussen binnen en buiten, tussen droom en waken in, en in die sfeer liet ik mij beroeren, en kreeg er de beste ideeën om te schrijven, ontwerpen of dromen. Hier vond telkens een mooie invocatie plaats,vooral met Nina Simone op de achtergrond.
De hogepriesteressen en hogepriesters van deze Jazztempel verdienen meer dan lof. Bina, Ellen, Stella, Jan, Sofie, Ives en zovele anderen die de riten van het café hoog hielden, en de koffie warm. Ik dronk er sloten, niet omdat die zo bijzonder lekker was, maar het maakte deel uit van het ritueel, uit groene koppen met een fijn goud randje, ze fungeerden als Graalbeker.
Net na ik m'n laatste slok koffie heb genuttigd stop ik er gauw één in m'n tas. Een relikwie. Vergeef me Muze, en dat weet ik, want Ferre knipoogt me nog na. Zal deze gewijde grond zijn heiligheid blijven behouden op deze ontzielde plek wat ooit een stad mocht zijn waar mensen woonden en leefden, en geen produkt dat je medogenloos verteert en uitkakt als een marketingdrol met een "A" op, of zal ze tevens ingelijfd worden? Zal de Muze ervoor kiezen om een nieuwe poortwachter/caféuitbater te instaleren, of zal ze elders neerstrijken om haar gunsten te verlenen? Aan haar de keuze.

Sprookje: De Handtas.

Stel je eens voor...

Een onbekende stad.
Volgens velen een shoppingwalhalla, maar veel meer dan dat.
In deze stad is er ergens een buurt, en hele oude buurt.
Een hele bijzondere buurt, waar je plekken, dingen en mensen aantreft, die je nergens anders vindt.
Er zijn heel apparte straatjes en pleintjes, gebouwen, monumenten,bezienswaardigheden.
Op deze fantastische plek zijn er ook geweldige winkeltjes.
Een beetje zoals de wegisweg, maar dan veel meer bijzonder,want deze buurt heb jij gecreeërd.
Door jouw dromen,verlangens,gedachten en gevoelens is deze buurt langzaam maar zeker tot stand gekomen.
Langzaam maar zeker groeide ze uit jou onbewuste en nam meer en meer een unieke vorm aan.
Het is jouw persoonlijke buurt,en ze staat los van tijd en ruimte.
Ze staat los van alles wat je kent of ooit gezien hebt.
Op deze plek kan je helemaal jezelf zijn.
Je kunt er ook nieuwe dingen van jezelf tegenkomen, dingen die je nog niet kent.
Andere hoedanigheden, verloren talenten, verborgen dromen en vergeten verlangens hebben zich hier gehuisvest, maar ook dierbare herinneringen, gekoesterde momenten vol liefde, inspiratie en verwondering vinden hier hun plaats.

Stel je eens voor...
Je staat aan de ingang van deze buurt.
De grens word duidelijk aangegeven door een markering.
Een soort mijlpaal, monument, een gangetje of een poort, je stapt doorheen de grens binnen in jouw bijzondere buurt.
Neem maar even de tijd om eens rond te kijken waar je bent.
Dit is nu jouw buurt.
Ze is er altijd geweest en ze zal er altijd zijn. Wat zie je allemaal? Wat hoor je? Ruik je?
Begin nu langzaam te wandelen doorheen deze buurt, een beetje kuierend, let eens op de huizen.
Hoe zien ze eruit? Wat voor bouwstijlen tref je hier? Aan wat doen ze jou denken?
Terwijl je verder wandeld herinner je je plots dat er hier een heel bijzonder winkeltje is.
Geen gewone doordeweekse winkel zoals je er zoveel aantreft, maar een heel uniek bijzonder winkeltje.
In dit bijzondere winkeltje verkopen ze dingen die je altijd al had willen hebben, hele bijzondere dingen.
Soms zijn deze dingen vermomd.
Ze liggen dan in het kleine uitstalraampje te glunderen in een vorm die je aanspreekt, maar misschien nog niet weet wat ze echt voor jou te betekenen hebben.
Loop nu in de richting van jouw winkeltje.
En ook al ben je hier nog nooit geweest, toch weet je instinctief hoe je moet lopen.
Neem de tijd om er naartoe te gaan...
En ja, daar nader je het straatje waar jouw wonderwinkeltje zich bevindt.

Stel je eens voor...
Vanaf een afstand herken je onmiddelijk het uitstalraam en zijn bijzondere omlijsting. Is er een uithangbord? Misschien een lichtreclame? Of nog wat anders?
Ga maar eens dichterbij om het uitstalraam te bewonderen.
Het lijkt een beetje op een bijzonder allegaartje van spullen. Hoe zijn ze gepresenteerd?
Wat valt er op? Hoe is de belichting van deze etalage? Wat ligt er allemaal in? Valt er ook wat te horen? Is er een geur? Hoe voelt het aan?
Als je naarbinnen loert, wat kan je dan zien?
Ik weet niet of je ze al gezien hebt. Ik heb het over die bijzondere handtas.
Ja, die daar. Erg bijzonder, niet?
Het lijkt wel of je deze tas herkent, maar ook weer niet. Ze brengt een beetje een déja-vue effect teweeg.
Let eens op de details. Hoe wordt ze gepresenteerd? Wat valt eraan op? Ze is werkelijk prachtig! Uniek en bijzonder, en ook een beetje mysterieus. Werkelijk een magische handtas.
Weet je wat er ook zo bijzonder is, op het prijskaartje staat geen getal, alleen een opschrift:

"De prijs die je betaald is wat je erin stopt en meedraagt, maar wat je krijgt maakt je lichter van jezelf"

Het maakt je erg nieuwsgierig.
Je krijgt zin om naarbinnen te stappen om meer te weten te komen over deze heerlijke, wonderlijke handtas. Zou je het doen?

Stel je eens voor...
Je stapt dit mysterieuze bijzondere winkeltje binnen.
Let eens op de inrichting. Zijn er kasten, planken, rekken? Hoe worden de bijzondere artikelen gepresenteerd? Hoe is de sfeer in dit winkeltje,het licht, de temperatuur? Welke kleuren zijn er overheersend? Is er achtergrondmuziek? Hoe ruikt het hier?
Daar achter de toonbank staat de hele oude, maar voorname, kokette winkeldame.
Zij is de winkelierster, en zorgt dat het winkeltje perfect word onderhouden,tot de dag dat je er durft binnen te stappen.
Nu is het moment gekomen.
Jij bent de eerste en enigste klant van dit winkeltje.
"Eindelijk" kirt ze. "Ik heb lang op jou zitten wachten." "Ik ben blij dat je in jouw winkeltje bent binnengestapt."" Want dit is echt jouw winkeltje, en ook weer niet, "kirt ze.
"Hier is de klant koningin!" lacht ze op haar grappige manier. "En de koningin, dat ben jij!"
Het is een innemende,warme vrouw, maar wel, op een sympatieke manier een beetje eigenaardig.
Let eens op haar kleding. Wat voor kleuren draagt ze? Hoe is de snit van haar kleding? Hoe ruikt ze? Hoe klinkt haar stem? Hoe voelt ze aan?
Ze geeft je een hand en zegt:
"voor ik jou je persoonlijke klantenkaart overhandig,
wil je waarschijnlijk meer weten over De Handtas."
Ze spreekt het een beetje plechtig uit,alsof het over een heel bijzonder voorwerp gaat, bijna iets sacraal.
"De Handtas is al oud", zegt ze,"maar zo ziet ze er niet uit."
"Kom mee kind", en ze neemt je waarachtig bij de hand en neemt je mee naar de etalage.
Heel voorzichtig neemt ze liefdevol De Handtas uit de etalage, en zet op een klein tafeltje voor je neer.
De winkeldame gaat erbij zitten, en vraagt of je dat ook wilt doen.

Stel je eens voor...
Je bekijkt de tas, maar laat ze nog gesloten.
Welke kleur heeft ze? Hoe groot is ze? Wat voor handvaten, of is er een draagriem?
Uit wat voor materiaal is ze gemaakt? Zijn er zijvakjes? Hoe sluit de tas? Wat is er nog zo bijzonder aan deze handtas? Neem ze eens vast. Hoe voelt de tas? Is ze zwaar of licht? Stevig of soepel? Hoe ruikt de tas? Welk gevoel geeft ze je? Als je deze tas meedraagt, wat kan je dan? Wat denk je dan? Hoe gedraag je je? Wat voor iemand ben je dan? Wat maak je mee met zo'n tas, hoe reageren de mensen op jou? Geeft de tas je een speciale missie?
"Natuurlijk ben je gefascineerd door De Handtas", spreekt de winkeldame.
"Ze heeft je geroepen. "
"Ze heeft jou naar haartoe gedroomd."
"Ze weet wie je bent."
De oude winkeldame praat met rustige, indringende stem.
Het lijkt wel alsof de tas doorheen haar praat.
"Deze tas is als een museum."
"Deze tas is een dokterstas, boodschappentas, aktentas, toilettas, babyspullentas, pick-nicktas,school- en werktas."
"Het is de ultieme handtas."
"De Handtas is niet leeg",zegt de winkeldame bijna fluisterend.
"Ze is heel gevuld hoor, en ik weet echt niet wat er allemaal inzit."
"Jij ook niet hè, lacht ze."
"Of toch wel",zegt ze plagend.
"Weet je wat,
je mag De Handtas openen, maar niet in kijken hè,
en er één voor één drie spulletjes uithalen."
"Niet zoeken, nee, gewoon hup je hand erin en graaien maar."
"Als een grabbelton."

Stel je eens voor...
je opent De Handtas
stopt je hand in de tas
en haalt er wat uit.
Wat heb je eruit gehaald?
Wat kan je ermee? Hoe ziet het eruit? Wat voor gevoel krijg je erbij?
Haal nu een tweede item uit de tas.
Bekijk het.Betast het. Wat kan je ermee?
En een derde. Is er een verband tussen de tasobjecten? Zijn het totaal verschillende dingen?
Zijn er spullen bij die je ooit in je bezit hebt gehad, maar kwijt bent gespeeld?
Zitten er dingen tussen die je verbazen? Nieuwsgierig maken? Zijn er spullen bij waarvan je niet weet wat je ermee moet?
"Jij mag deze drie dingen houden." zegt de vrouw.
"Ze zijn voor jou bestemd."
"Neem ze mee, en draag ze mee in De Handtas,want die is ook voor jou", en ze geeft je De Handtas.
"Nee, je hoeft niks te betalen kind."

"De prijs die je betaald is wat je erin stopt en meedraagt, maar wat je krijgt maakt je lichter van jezelf"

zegt ze zoals op het prijskaartje vermeld stond.

Je stopt de spullen weer in de tas,

en bedankt de oude winkelierster.

"Draag zorg voor De Handtas", zegt ze. 

"Want een ziel is broos en sterk."" Jij bent broos en sterk."" Wetend en onwetend."" Je herinnert je veel, maar niks is van belang. ""Belangrijk is wat kostbaar is."" En duurzaamheid ligt in je hart verscholen kind, zegt ze weer kirrend."

"Neem De Handtas en ga nu maar, weldra kom je weer."

I"n de koopjestijd van je dromen",lacht ze nu luidop.

Je bedankt de bijzondere winkelierster en neemt afscheid met De Handtas in de hand, onder je arm, over je rug, let eens op hoe je De Handtas draagt.

Je verlaat het unieke winkeltje,

en loopt weer door de straatjes van jouw buurt.

Want dit is jouw buurt.

Je loopt verder en verder, 

tot je weer aan de ingang van je buurt komt.

Je kijkt nog eens goed rond, 

en je stapt met De Handtas doorheen de poort naar buiten

wetende dat je vanaf nu hier altijd weer naartoe kunt keren.

Of in elk geval... in de koopjestijd van je dromen.

the end.

droom/sprookje : The Red Boots.

Deze droom had ik vannacht na een intense lezing bekeken te hebben en notities te nemen over de "Liber Novus", "the Red book" van C.J.Jung.
Als clown draag ik rode boots.

Ik ben in een slordige kamer van een hotel. Ik vertrek van Washington DC naar New York. Van daar vlieg ik naar huis. Ik vertrek te voet van Washington naar New York. Het is een verre tocht,en ik ben een hele tijd onderweg. Plots kruis ik een spoorweg, en men zegt mij om langs de trappen naar beneden te gaan, zodat ik onder het spoor kan. Ik kom in een ondergronds treinstation met ingangen naar perrons. Plots ben ik in een grote oude zaak waar men laarzen restaureert. Het ziet eruit als een heel oud ruim atelier vol met allerlei soorten laarzen, accesoires en ook kleding. In een houten,beetje stoffige kast staan enkele zeer hoge laarzen te wachten op restauratie. Ze zijn werkelijk zeer hoog, want ze reiken bijna tot mijn schouders. Mijn oog valt op een oude hoge laars, van fijn bruin leder vervaardigt,en bijzonder van vorm. Bovenaan een beetje bolvormig rond het bovenbeen,dan weer smaller en dan weer breder naar de kuit toe. Een magnifiek stuk. Dan zegt een stem: "kijk eens naar die rode laars". Naast de bruine staat een mooie hoge rode laars te wachten op restauratie. Het is eerder een beetje flets rood, maar wel zeer authentiek in heel mooi zacht leder. De laars is duidelijk reeds gedragen, maar nog in perfecte staat. Duidend op de rode laars zegt de stem: "als je eens wist hoe oud die laars is en hoeveel ze waard is, een fortuin"! Ik zeg: "goh, die laars staat hier zomaar zonder enig toezicht, iedereen kan ze zomaar meenemen", en het komt in mij op om dat ook te doen. "Ja", zegt de stem, "maar daarom staat er ook maar één exemplaar". Ik kijk stiekem verder rond en achter een hoek in een oude stoffige kast staat het andere rode exemplaar, ook een magnifieke rode lederen laars. Er hangt tevens een hoge patchwork hippielaars in daim leder met hoge blokhak, ik voel even aan het zachte daim en bekijk de verschillende kleuren patchwork van het daim leder. Dan bedenk ik plots : "als ik de rode laarzen steel, krijgt het meisje die ze moet restaureren grote problemen, zij is verantwoordelijk voor deze laarzen, ze zal voor de rest van haar leven geruïneerd zijn, dit kan ik niet maken", en ik weersta de verleiding. Toch wil ik weten wie deze laarzen zal restaureren, en van wie ze eigenlijk toebehoren. Ik vraag aan het muffe personeel,een drietal meisjes met opgestoken haar in stofjas, wie de laarzen zal restaureren. Ze geven blijk van minachting, en doen alsof ze mijn vraag amper horen. "Waarom wilt u die laarzen passen" ,vragen ze mij. "Ik wil de laarzen niet passen want mijn maat is 46", zeg ik.(in het gewone leven vind ik amper laarzen in deze maat) "Och" zegt het personeel wat snuivend, "de laarzen zijn trouwens toch veel te groot voor u"! (in de droom zijn ze dan weer effectief veel te groot) Ik wil net weggaan maar plots komt de eigenares van de laarzen het winkelatelier binnen. Het is een dikke, vrolijke en sprookjesachtige vrouw, getooid met heel veel accesoires en juwelen, een beetje als de fee uit Cinderella. "Heb je ze nu geprobeerd", vraagt ze met pretlichtjes in de ogen. "Nee",zeg ik, "ze zijn veel te groot voor mij". "Nee hoor", zegt ze schalks, "ze passen perfect"! Ik kijk naar mijn benen en de laarzen passen warempel perfect aan mijn benen. Het rood is nu intenser, met lichte schakeringen,ik ruik het leder alsof het nieuw is. Het glanst, maar is toch ingetogen. Ze zijn nog mooier dan voordien. "Ik moet ervandoor", ze ik tegen de vrouw. "Dankjewel". "Met die laarzen kom je overal", zegt de fee-achtige vrouw, "want jij bent toch geen lief meisje meer"!?  (brave meisje gaan naar de hemel, de stoute komen overal) Door de luidsprekers klinkt een aankondiging. Het vliegtuig naar L.A. is aangekomen. Trots,verheugd en met blij gemoed stap ik richting gate...